16. Zənnimcə, əsərin ən məşum hissəsi budur:
"Raskolnikov pəhrizin sonuna kimi və pasxa bayramını xəstəxanada yatdı. Sağalmağa başlayanda qızdırma və bayğınlıq içində gördüyü yuxuları xatırladı. Xəstə ikən belə bir yuxu görmüşdü: guya bütün dünya, asiyanın içərilərindən avropaya gələn, heç eşidilməmiş, görünməmiş dəhşətli taun xəstəliyinə məhkum edilmişdir. Bu xəstəlik nəticəsində bəzi seçmə adamlardan başqa hamı məhv olmalıdır; bu seçmə adamların da miqdarı çox az olacaqdır. insanların bədəninə yerləşən və ancaq mikroskopla görünən bir növ yeni trixinlər meydana gəlmişdir. Lakin bu tirixinlər ağlı və iradəsi olan ruhlardır. Onlar kimin bədənində yerləşsə, o adamları dərhal cin tutur, inlar dəli olurdular. Lakin insanlar heç vaxt, heç vaxt özlərini bu trixin yoluxmuş adamlar kimi belə ağıllı, belə yenilməz həqiqət tərəfdarı, öz hökmlərini, elmi nəticələrini, əxlaqi və dini əqidələrini belə möhkəm hesab etməmişdilər. Kəndlər, şəhərlər, xalqlar bu xəstəliyə tutulur, dəli olurdular. Hamı təşviş içində idi; heç kəs bir-birini başa düşmürdü; hər kəs elə düşünürdü ki, həqiqət ancaq o deyəndir, başqalarına baxıb əzab çəkirdi, döşünə döyürdü, ağlayırdı, dərd çəkirdi. Bilmirdilər ki, kimi mühakimə etsinlər, necə mühakimə etsinlər; nəyi pis, nəyi yaxşı hesab etmək məsələsində razılığa gələ bilmirdilər. Bilmirdilər ki, kimi təqsirləndirsinlər, kimi haqlı saysınlar. insanlar mənasız bir ədavətlə bir-birini öldürürdülər. Bir-birinə hücum etmək üçün ordular düzəldirdilər; lakin ordular səfərə çıxanda, birdən-birə özlərini parçalamağa başlayırdılar; sıralar pozulur, əsgərlər bir-birinin üstünə cumurdular; bir-birini nizələyirdilər, qılınclayırdılar, bir-birini dişləyirdilər, yeyirdilər. Şəhərlərdə bütün günü təhlükə zəngləri çalınırdı: hamını çağırırdılar, lakin kimin çağırdığını, nə üçün çağırdığını heç kəs bilmirdi; hamı qorxu və həyəcan içində idi. insanlar ən adi işlərini atmışdılar, çünki hər kəs öz fikrini, öz təhsilini təklif edirdi, razılığa da gələ bilmirdilər, əkinçilik işləri dayanmışdı. Bəzi yerdə adamlar bir yerə toplaşır, bir şey barəsində razılığa gəlirdilər, daha ayrılmayacaqlarına and içirdilər, amma elə o saat indicə təklif etdiklərinin əksinə olaraq, tamamilə başqa bir şeyə əl atırdılar, savaşırdılar, bir-birini öldürürdülər. Yanğınlar üz verdi, aclıq başlandı; hamı və hər şey məhv olurdu. Taun get-gedə artır, daha da yayılırdı. Bütün dünyada bu xəstəlikdən ancaq bir neçə adam xilas ola bildi; bunlar təmiz və seçmə adamlar idi, bu adamlar yeni insan nəsli yetirmək, yeni həyat qurmaq, yer üzünü yeniləşdirmək və saflaşdırmaq üçün əvvəlcədən intixab olunmuşdu; lakin bu adamları heç görən olmadı, heç kəs onların sözünü və səsini eşitmədi.
Bu mənasız sayıqlama Raskolnikovun xəyalında canlanaraq onu kədərləndirir, ona əzab verirdi; həm də bu xəstəlik xülyalarının təsiri xeyli vaxtdı davam edirdi, keçib getmirdi,bu onu çox incidirdi..."